“มองลูกบ๊วยเพื่อดับกระหาย”
ในฤดูร้อนปีหนึ่ง
อากาศร้อนอบอ้าวมาก โจโฉ(เฉาเชา)
ได้นับกำลังทหารไปขับไล่ข้าศึกศัตรูในภูเขาที่แห้งแล้งและกันดาร
เสื้อผ้าของพวกเหล่าทหารต่างก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ทหารบางนายถึงกับเป็นลมล้มไป ขบวนทหารเดินอย่างช้าๆ เนื่องจากว่าหมดเรี่ยวหมดแรง
อีกทั้งน้ำดื่มที่มีอยู่ก็หมดพอดี
ทั้งคนและม้าต่างก็ก็รู้สึกกระหายน้ำอย่างรุนแรง
แหล่งน้ำที่มีน้ำอยู่ได้อยู่อีกฝั่งหนึ่งของภูเขาลูกนี้ ต้องเดินทางอีกไกลกว่าจะถึงที่หมาย โจโฉ(เฉาเชา)รู้สึกกระวนกระวายใจเป็นยิ่งนัก
เพราะว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปพวกข้าศึกศตรูต้องหนีไปไกลอย่างแน่นอน
และในขณะนั้นเอง
โจโฉ(เฉาเชา) ได้มองเห็นป่าบ๊วยอยู่ในเบื้องหน้า
ก็เลยคิดแผนการออกหนึ่งวิธีจากนั้นก็บอกกับเหล่าทหารว่า
“ภูเขาลูกข้างหน้ามีป่าบ๊วยอยู่ ลูกทั้งใหญ่และหวาน พวกเรารีบไปกันเถอะ” แท้ที่จริงแล้วที่นั่นไม่ได่มีป่าบ๊วยเลยแม้แต่ต้นเดียว
นี่เป็นเพียงแค่กลอุบายมีไว้ปลอบและให้กำลังใจเหล่าทหารแค่นั้นเอง
เหล่าทหารได้ยิยเช่นนั้น
ก็รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังลิ้มรสลูกบ๊วยอยู่
ทำให้รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที และทำให้มีเรียวแรงในการเดินได้อย่างรวดเร็ว
นิทานสุภาษิตจีนเรื่อง “มองลูกบ๊วยเพื่อดับกระหาย”
สอนให้รู้ว่า เมื่อความใฝ่ฝันหรือความปรารถนาไม่สามารถเป็นจริงได้
ก็สามารถปลุกปลอบใจตนเองโดยการจิตนาการได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น