“ลักไก่”
ในสมัยก่อน
กษัตริย์ของรัฐฉี่ชอบฟังคนเป่าขลุ่ยเป็นอย่างมาก กษัตริย์องค์นี้มีนักดนตรีประมาณ 300 คน เนื่องจากเขาเป็นคนชอบความสนุกสนาน ครึกครื้น
เวลาเป่าขลุ่ยก็จะมีคนเป่า 300 คนตลอดเลย
มีชายคนหนึ่งชื่อว่าหนานกัวได้ยินข่าวว่าเป็นงานอดิเรกของกษัตริย์องค์นี้ ก็เลยหาทางหาเงินโดยการเป่าขลุ่ย เขาก็เลยวิ่งไปบอกกับกษัตริย์ว่า “กษัตริย์พระเจ้าค่ะ ข้าเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียง การเป่าขลุ่ยก็เป่าได้ดีมาก”
กษัตริย์ได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจมาก รีบส่งเขาไปร่วมวงเป่าขลุ่ยกับนักดนตรี 300 คนนั้น
แท้ที่จริงแล้วผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป่าขลุ่ยเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว เขาแอบปะปนกับนักดนตรี 300 คนเท่านั้น
ทุกครั้งก็ทำทีว่าเป่าขลุ่ยเป็น
เพื่อหลอกกษัตริย์และเงินของกษัตริย์เป็นจำนวนมาก
เวลาผ่านไปไม่นาน กษัตรย์ฉี่หมิ่นได้ขึ้นครองราชย์ เขาชอบให้นักดนตรี 300 คน
เล่นดนตรีเดี่ยวให้เขาฟัง
เมื่อหนานกัวได้ฟังเช่นนั้น
ก็รู้สึกว่าตัวเองอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว
จึงเก็บกระเป๋าแอบเผ่นหนีไป
สรุป
นิทานสุภาษิตจีนเรื่อง “ลักไก่” อุปมาถึง คนที่ไม่มีความสามารถอย่างแท้จริง แต่ได้ปะปนเข้าไปอยู่ในหมู่ผู้รู้ผู้เชี่ยวชาญและแสแสร้งทำทีว่ารู้ว่าเป็นไปเขาด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น